Začíná se psát nový příběh

Mk 16,1-8

Kiedy minął szabat, Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome kupiły aromatyczne olejki, żeby pójść i Go namaścić. W pierwszy dzień tygodnia wczesnym rankiem, gdy wzeszło słońce, przyszły do grobu. Mówiły do siebie: Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobowca? Gdy jednak spojrzały, zobaczyły kamień odsunięty, a był bardzo wielki. Weszły więc do grobowca, ujrzały młodzieńca ubranego w białą szatę, siedzącego po prawej stronie, i przeraziły się. Lecz on powiedział do nich: Nie trwóżcie się! Szukacie ukrzyżowanego Jezusa z Nazaretu? Zmartwychwstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go położono. Pójdźcie i oznajmijcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go zobaczycie, jak wam powiedział. Wyszły więc i uciekły od grobu. Ogarnął je bowiem lęk i zdumienie. Nikomu też nic nie oznajmiły, ponieważ się bały.

Chrystus Pan zmartwychwstał! Ta szokująca wieść, wymykająca się wszelkim najbardziej optymistycznym przypuszczeniom i marzeniom człowieka, zdumiewa ludzkość od dwóch tysięcy lat, zadziwiając również chrześcijan wszystkich wieków, zebranych na nabożeństwach w poranek upamiętniający tamte wydarzenia z Jerozolimy. Zastanawiałem się, co ma ta wieść wielkanocna do powiedzenia nam, w Święta Zmartwychwstania 2022, w świecie złamanym krzyżem i wojną z jednej strony, gdzie tylu bestialsko zamordowanych niewinnych, tyle ciał niepochowanych, zwłok zbeszczeszczonych – a z drugiej świat który stara się żyć dalej, patrzeć ponad krzyż mimo wszystko z nadzieją albo co najmniej popaść w jakieś dziwne otępienie, które by nam pomogło funkcjonować, bo ten krzyż jest obok – ale nie jest jeszcze nasz… Tak, jak mówiliśmy w Wielki Piątek – zupełnie to dla nas nowe doświadczenie i w taki sposób tekstów o ukrzyżowaniu, ale także o zmartwychwstaniu jeszcze nie czytaliśmy ani nad nimi nie rozmyślaliśmy. Poprzez te wszystkie ciemne chmury próbuje przebijać się nieśmiało wieść o zmartwychwstaniu – ale jak gdyby nie umiała się wysunąć na pierwsze miejsce i ogarnąć radością serc przybitych i zasmuconych. Jest gdzieś obok. Jest jakby tylko tłem. Zaczyna może być dla nas trochę bardziej tym, czym była wtedy dla kobiet i uczniów, o których czytamy w naszym tekście. Dla ludzi tonących w ciemności smutku i beznadziei.

Wszystko się skończyło. Nadzieja umarła ostatnia. Już i ona leży w grobie od początku sabatu. W grobie legły wszystkie radosne oczekiwania, że On jest rzeczywiście od Boga zesłanym Mesjaszem, Chrystusem, Wykupicielem. Że sytuacja może się zmienić, że okupant wreszcie przestanie ciemiężyć… Dają temu wyraz uczniowie wędrujący do Emaus – jutro o tym usłyszymy – „… a myśmy się spodziewali, że On odkupi Izraela”! Teraz nie ma już na co czekać. Jezus umarł, wyrzucony poza margines człowieczeństwa, jako jeden z tych, co to niegodni są, by ziemia ich nosiła. A nawet, by zostali pochowani… Większości ukrzyżowanych nie chowano jak ludzi – potępienie sięgało nawet poza śmierć. Ich ciała były po prostu zasypywane ziemią, przedtem nieraz dobierali się do nich padlinożercy. Tutaj jednak widzieliśmy w piątek grupkę ludzi, którzy byli tuż obok, i choć nie należeli do grona nabliższych dwunastu, zajęli się ciałem Jezusa, by je złożyć do grobu. Bezduszne paragrafy nie pozwoliły dokończyć pogrzebu…

Wcześnie rano, skoro wzeszło słońce, idą kobiety do grobu, by dokończyć to, co się zmarłemu należy. Chcą coś robić, czymś się zająć, byle tylko te proste czynności choć na chwilę zagłuszyły niepokój i ból. Idą ze wzrokiem wbitym w ziemię: „Któż nam odwali kamień od drzwi grobu?” Jest tak, jak gdyby ten 2,5 – 3-tonowy głaz nie zamykał tylko wejścia do grobowca będącego właśnością Józefa z Arymatei, ale jakby całe ich jestestwo przytłoczył i zgniótł wolę życia. Podstawowej wątpliwości, która zaprzeczała sensowi tego, co chciały zrobić, nawet w rozmowie nie były w stanie wyrazić. Z pewnością każda myślała o tym samym, ale słowa „mówiły do siebie: któż nam odwali kamień” wskazują, że i na rozmowę brakło siły…

Nie trwóżcie się! Nie bój się! On wstał z martwych! Bóg żyje i jest tu dla ciebie. Oto wieść skierowana do wszystkich, którzy podobnie jak tamte dziewczyny nie mają już siły nawet do rozmowy, a co dopiero do nadziei. Bóg jednak nie przestał być Bogiem. Bóg nie umarł. On działa, i to w sposób tak radykalny i suwerenny, że oznacza to zaskoczenie dla wszystkich. Już pierwsze zdanie naszego fragmentu przynosi coś zupełnie nowego: „Przeminął sabat”. To nam się tylko wydaje, że czas próby i boleści nie ma końca. Oto jednak przychodzi coś nowego. Nowy dzień. Wstaje świt. Noc przeminęła… Co więcej – Chrystus wstał z martwych. Grób jest pusty! „Dziołuszki, cóż tu chcecie?”

U Kristova hrobu se i prázdno stává důvodem k oslavě. Otázkou zůstává jen to, jestli si dokážeme svoje prázdno připustit a žádat Boha, aby je naplnil. Ať nám vždy zní toto poselství: existuje prázdno, které dává naději! Nejdřív přirozeně děsí, pak s námi může otřást, ale nakonec dává sílu jít dál s novým poselstvím naděje. Bůh sám přichází s originálním způsobem ke všem, kteří ho hledají. Koná tehdy, když se nám zdá, že je všemu konec. To jen my, lidé, máme ve zvyku v těžkých situacích toto říkat, že je konec. Pán Bůh tuto větu nepoužívá. On je Bohem stále nových možností. On má své záměry a cíle.

Ženy u hrobu slyší poselství: „Neboj se!“ Je to slovo, které mocně zaútočí na každou naši pochybnost. Posel odpovídá na otázky, které si člověk ani neklade. Svým „neboj se“ oznamuje rozhodující změnu. Velkou nocí začínají nové šance, nové podmínky. Z této velikonoční zvěsti můžeme žít i my. Čerpat z ní sílu a nedat se ničím oslabit. Kristus žije! Jeho dílo pokračuje. Není to jen příběh s krásným koncem. Je to příběh, který má svůj původ u Boha a bude mít své stálé pokračování ke spáse a záchraně lidí. Do tohoto příběhu jsme vtaženi i my. Proto mládenec v bílém rouše nezůstal jen při konstatování radostné zvěsti, ale mluvil dál… „Jděte a řekněte to učedníkům!“

A tady nastává chvíle, kdy se kazatelé dostávají do tempa a začínají se vší horlivostí mluvit o misii a evangelizaci, o tom, že nikdo z nás není příliš malý nebo bezvýznamný, aby hlásal evangelium Zmrtvýchvstalého; a to nejen slovy, ale celým svým životem… Všechno skvělé, nebýt jednoho detailu, drobnosti, kterou najdeme právě v dnešním evangeliu… „Ženy vyšly a utíkaly od hrobu, protože na ně padla hrůza a úžas. A nikomu nic neřekly, neboť se bály.“ Tak končí dnešní text, velikonoční evangelium! Zajímavé, že?

Je možné, že nevírou pár holek příběh skončí? Je možné, že síla evangelia spočívá na chabém svědectví slabých a zastrašených lidí, na jejich neschopnosti uvěřit neuvěřitelným zprávám? Proč zde máme tuto tuto podivnou větu? Nemohla si církev prvních staletí ušetřit takovou zmínku, která zdůrazňuje slabost lidského faktoru? Vždyť to nezapadá do celého PR hlásání vítězství nad smrtí, neodpovídá síle tohoto poselství, které v jediném okamžiku změní svět!

A přesto je tady tato divná věta – a já jsem rád, že je, protože nám říká něco nesmírně důležitého. Boží moc nezávisí na naší síle či slabosti, na naší věrnosti či neschopnosti věřit. Prostě my lidé takoví jsme, tak reagujeme, stejně jako ony ženy. A Bůh to dobře ví. Proto se dějí tyto velké věci a velké události, abychom si mohli znovu a znovu připomínat, že jeho slovo platí, že naše spása závisí na něm, nikoliv na nás samotných. A co se tyče oněch žen… Kdybyste měli právě teď před očima otevřené Markovo evangelium, viděli byste, jak zní hned následující věta. Vidíme tam tu stejnou ženu, o níž jsme před chvílí četli, že utekla a neřekla nikomu nic. „Když Ježíš ráno prvního dne po sobotě vstal, zjevil se nejprve Marii z Magdaly… Ona to šla oznámit těm, kteří bývali s ním a nyní truchlili a plakali.“ (Mk 16,9-10) No vida! Přeci jen je to možné. Kdy se Marie přestane bát? Když se osobně setká se Vzkříšeným. Zdárně jen detail; ten však má obrovský význam. Když se tuto zprávu o vzkříšení dozvíte z druhé ruky, buď jí uvěříte, nebo ne, půjdete ji hlásat, nebo od ní s nedůvěrou utečete. Ale když se s Kristem setkáte osobně, když vás on sám osloví jménem, když díky působení jeho Ducha pochopíte, že se to všechno – kříž a vzkříšení – stalo pro vás, pak už nebudete potřebovat důkazy, pak váš vztah s Bohem nebude založen jen na lidských slovech a svědectvích, ale na jeho moci, která se vás dotkne, na jeho věrnosti a lásce.

V Galileji se s Ježíšem začíná psát nový příběh. Je to příběh nových zážitků a nových setkání s živým Kristem. On žije, aby alespoň kousek slávy přinesl i do mého života – i tam, kde vládne chaos a strach. Svým slovem i svými poslanými anděly, ale také tím, že i nás jako anděly posílá, křísí víru a stále znovu a znovu nás ubezpečuje o tom, že má smysl, abychom svůj zápas nevzdali. On sám nás v něm bude vést, držet, a jestli bude třeba – i křísit.

I přes všechny Velké pátky našich nedorozumění a bolestí, i přes všechny Velké pátky lidí zdeptaných válkou, přes všechny Velké pátky lidí sužovaných nemocí vám tedy přeji pohled naděje, který pramení z velikonočního rána. Kříž, jakkoliv vypadá beznadějně, nám říká, že nenávist, násilí, bolest a smrt nemají poslední slovo. Definitivní vítězství je Kristovo. Amen.

A tę naszą wiarę wyznajmy teraz wspólnie słowami Wyznania Apostolskiego…