Wstęp
Rok 2021 był w naszym Kościele Rokiem Solidarności Wzajemnej. Poprzedni 2020 nosił miano Roku Wyznania i Służby. Hasła te wynikają jedno z drugiego. Jeżeli mienimy się być wyznawcami Chrystusa, Jego naśladowcami, powołani też jesteśmy, by w drugim człowieku dostrzegać bliźniego. By widzieć w człowieku, który znajduje się obok nas, odbicie Bożego obrazu, na który został stworzony. Idąc dalej – by w każdym potrzebującym dostrzegać Chrystusa, który każdego dnia do nas przybywa. W ciągu dwóch ostatnich lat różnie patrzyliśmy na te sprawy jako społeczeństwo. Poglądy na pomoc w potrzebie, w obliczu „nowego” towarzysza naszych dni, jakim stała się pandemia i choroba, znacznie się od siebie różniły. Ograniczenia epidemiologiczne i rzeczywistość epidemii stały się kolejnymi punktami, w którym okazało się, jak bardzo różnią się na wiele spraw zdania i poglądy członków naszego społeczeństwa. Byliśmy świadkami spontanicznych zrywów (od akcji samopomocy i szycia maseczek, po negację obecności wirusa i potrzeby dotrzymywania jakichkolwiek zasad). Nie zamierzam przy tym roztrząsać w tym miejscu kontekstu politycznego niektórych impulsów czy działań – po prostu: nowe wyzwania odkryły jedynie to, jacy jesteśmy. Na pewno nas nieszczególnie zmieniły.
Opisane powyżej podziały nie były, dzięki Bogu, jakoś szczególnie widoczne w naszym zborze. Choć obecność wirusa i związane z tym ograniczenia nas od siebie oddzieliły w tym sensie, że wielokrotnie nie mogliśmy się spotykać na nabożeństwach, zebraniach przy stołach, próbach chóru czy innych formatach zgromadzania chrześcijańskiego, do jakich przedtem byliśmy przyzwyczajeni, to jednak kiedy tylko było to możliwe, staralismy się zbierać, by przeżywać naszą wspólnotę oraz krzepić się nawzajem Słowem Bożym i Sakramentami świętymi. Ponieważ jesteśmy wspólnotą malutką, ale do tego świadomą działania łaski Bożej w przeszłości, dzięki której JEDYNIE istniejemy – owego poczucia wspólnoty ten dziwny czas być może zbytnio nie naruszył; choć fizycznie nieraz nas rozdzielił i znacznie osłabił potrzebę wspólnego zgromadzania się jako zboru.
Nastąpił Rok Wychowania i Edukacji. Kolejny krok na drodze uczniostwa. Mam wrażenie, że te dwa poprzednie miały nas przygotować do dalszych, jeszcze bardziej dziwnych, a na pewno bardziej dramatycznych i strasznych doświadczeń. Nas w tej chwili trwożą jedynie wieści wojenne i perspektywy tego, co jeszcze mogłoby nastąpić. Ludzie obok nas, nieodlegli nam geograficznie i kulturowo, tracą wszystko, tracą domy, zabijani są ich bliscy. Wobec wojny pandemia jawi się jako o wiele mniej groźny przeciwnik. Uczyliśmy się, jak kruche są podstawy tego, na czym zwykli dotąd ludzie budować swoją przyszłość, dobrobyt, o co mogli się w życiu opierać. To był swego rodzaju wstęp. Trzeba nam patrzeć dalej – uczyć się od poprzednich pokoleń, które przeżyły wojny światowe, że nawet najgorsze koszmary, które zgotować potrafi człowiek człowiekowi, nie muszą pozbawiać nadziei, wiary, ludzkiej solidarności i woli życia. Uczyć się spojrzenia ponad tym, co się dzieje, nie zatracając marzeń o przyszłości. Nie musimy mieć złudzeń: każde kolejne trudne doświadczenie spolaryzuje nas jeszcze bardziej. Ludzkie reakcje będą jeszcze bardziej skrajne. To normalne w rzeczywistości grzechu, z której jako wierzący, a zwłaszcza ewangelicy świadomi pryncypów biblijnego spojrzenia na człowieka, zdajemy sobie sprawę. Uczmy się więc w tej szkole Roku Edukacji, że nasz Mistrz by w dzisiejszych warunkach szokował w codziennych relacjach międzyludzkich tak samo, jak wówczas, kiedy w ludzkim ciele chodził po ziemi. Teraz w nas – w naszym postępowaniu, relacjach wzajemnych, naszych reakcjach jest widoczny. Oby był widzialny w nas ten wpływ Jego działania, mocy Ducha Świętego w przejawach człowieczeństwa, ludzkich postawach, spolegliwości, tym wszystkim, o czym wiemy, że jest istotą naszego świadectwa dla otoczenia.
Nieraz będziemy do tego także potrzebować zdrowego dystansu wobec trudnej rzeczywistości, umiejętności „wyłączania się” na chwilę z zalewu informacji i złych wiadomości, a „podłączania się” – najlepiej jak najczęstszego, a na pewno codziennego – do źródła tak nam potrzebnej energii, pokoju, dobra, łaski… Wyobraziłem sobie siebie jako taki (modny czy niemodny) elektromobil, który musi się zatrzymać, musi zostać podłączony do źródła energii, by mógł pokonywać kolejne kilometry. Bez tego stanie się kupką złomu; na dodatek niebezpieczną dla środowiska. Nie stawajmy się w naszej gorzkości i przygnębieniu i my czymś takim. Jeszcze bardziej się uczmy cieszyć z małych rzeczy. Z każdego spotkania z drugim człowiekiem – niech nas to spotkanie nie denerwuje, że nam przeszkadza w „odhaczaniu” kolejnych punktów dnia. Niech nas spojrzenie komuś w oczy, zatrzymanie się w rozmowie czy praktycznych przejawach pomocy na nowo uczy, jakie bogactwo kryje się w tym, że w drugim człowieku ujrzymy odbicie Boga, na obraz którego został stworzony. Dziękujmy za to wszystko, co dobrego i pięknego jest wokół nas, chociażby jako przejawy Bożej mądrości i opatrzności w otaczającym nas stworzeniu. I jako takie „podłączenie do zdroju energii” wykorzystujmy to, że mamy Biblię, że do nas Pan Bóg jako do swoich dzieci chce przez swego Ducha mówić wciąż na nowo i na każdy dzień, że możemy się zejść w mniejszym lub większym gronie, by razem tego Słowa od Boga słuchać, nim się posilać, czerpać nadzieję u Stołu Pańskiego, tworzyć prawdziwie WSPÓLNOTĘ, zbór, jedno ciało…
Statystyka
Zbór nasz liczy 323 dusze. W roku sprawozdawczym miały miejsce 3 chrzty; wszystkie w języku czeskim.
Odbył się 1 ślub w kościele oraz 1 błogosławieństwo istniejącego związku.
Odbyło się 5 pogrzebów; 3 kobiet, 2 mężczyzn; 3 w języku czeskim, 2 w polskim; 2 z kościoła, 2 z domu obrzędów pogrzebowych w Suchej Górnej, 1 w Szonowie.
Konfirmacji w roku sprawozdawczym nie było. Nauka konfirmacyjna ze względów epidemicznych także została odłożona.
Prezbiterzy i pracownicy zborowi
Rok 2021 poznaczony został perspektywą odejścia pastora do innego zboru. Otrzymawszy propozycję, która zdawała się być niczym „szyta na miarę” tego, jak – wyobrażam sobie – mógłbym być dla ludu Bożego użyteczny, pozwalałem tej myśli się rozwijać. Proces zaznajamiania się z nowym zborem, który – jak mniemaliśmy – potrzebuje mojej służby w takim zakresie, w jakim jestem w stanie ją zaoferować, był w stadium dość intensywnym, byłem już zaangażowany (na razie dobrowolnie) w niektóre przejawy życia w nowym zborze; wybory podczas zgromadzenia zborowego miały zapoczątkować szybki proces przekazywania dotychczasowego zboru (oraz funkcji seniora) i obejmowania nowych obowiązków. Proces ten wydawał mi się jak najbardziej pozytywny i dobry także z tego punktu widzenia, że dzięki temu w zborze suskim niezmiernie zaktywizowało się prezbiterstwo, które po raz kolejny w niezbyt długiej historii zboru, musiałoby przejąć wszelką pracę „ideologiczną” (w rozumieniu wzajemnego nieustannego motywowania się i budowania wspólnoty), duchową, organizacyjną i praktyczną. Powstał tzw. „akční výbor”, intensywne były konsultacje obecnego stanu z kierownictwem Kościoła. Niektóre służby praktyczne w ramach życia zborowego zostały przejęte od osób, które przez wiele lat wiernie służyły wykonując swoje funkcje, ale stan zdrowia i sił coraz mniej im na to pozwala. To wszystko potwierdzało mi, że decyzja przejścia na inny etap życia i służby jest właściwa. W prawdziwym intensywnym boju modlitewnym i argumentacyjnym zaczęliśmy jednak z małżonką dostrzegać także masę innych czynników oraz impulsów. Zwłaszcza w obliczu braku na ten moment jakiegokolwiek kandydata zdolnego objąć służbę pastora w Suchej w pełnym zakresie, wobec przejawów zniechęcenia i marazmu („to już teraz będziemy musieli jeździć gdzieś indziej na nabożeństwa, bo u nas nic nie będzie albo nie w tym języku, w którym zwykliśmy słuchać Słowa Bożego”), w połączeniu z szeroką i coraz chętniej wykorzystywaną ofertą transmisji internetowych, a przede wszystkim ze zwykłych ludzkich względów, postanowiliśmy pozostać w Suchej. Wybory się nie odbyły, a pierwszy pastor zboru, w którym jako drugi miałem służyć, przyjął moje argumenty z nad wyraz wielkim zrozumieniem. Relacje z prezbiterstwem naszego suskiego zboru, którego zaangażowanie podziwiam i niezmiernie doceniam, staraliśmy się nastawić tak, jak gdyby właśnie „przyszedł do zboru nowy pastor” (ja osobiście przyjmuję zbór suski na nowo jako ogromną łaskę od Pana, dziękuję za niego i modlę się, bym mógł być dlań użytecznym, budować, tworzyć, motywować; a na pewno nie zniechęcić kogokolwiek z powodu tego, że w parafii pozostałem). Pod względem formalno-prawnym jest to o tyle uzasadnione, że w sierpniu 2020 roku zostałem wybrany na kolejną kadencję. Postaram się darowany czas jak najlepiej wykorzystać i po raz kolejny bardzo proszę wszystkich bez wyjątku drogich i sercu memu bliskich współpracowników oraz współzborowników o aktywne współdziałanie we wszelkich zborowych inicjatywach. Proszę wybaczyć tych nieco więcej rządków osobistych, jednak na miejscu wydaje mi się wyjaśnienie niektórych spraw, a nasze sprawozdania staram się zawsze koncypować w taki sposób, by pokrywały także obszar czegoś w rodzaju kroniki zboru, bowiem takowa w osobnej formie nie jest prowadzona.
W dalszym więc ciągu zborowi służy zborowy pastor w zakresie ½ etatu (którego druga połowa obejmuje obowiązki redakcyjne i koordynacyjne w ramach redakcji periodyków kościelnych, czasopisma „Přítel-Przyjaciel” oraz Kalendarza Ewangelickiego, a także stałej współpracy z redakcją polskojęzycznych programów Czeskiego Radia i prowadzenia regularnej audycji ekumenicznej „Głos Chrześcijan”). Do tego dochodzą powinności seniora pełnione w Senioracie Cieszyńsko-Hawierzowskim oraz inne zobowiązania całokościelne (praca w dwóch komisjach liturgicznych, czeskiej i polskiej, radzie nadzorczej okręgu Diakonii Śląskiej i in.). Kumulacja obowiązków nieraz powoduje, że trudno jest podołać wszystkiemu tak, jak by człowiek chciał; dziękuję więc prezbiterstwu, a zwłaszcza jego „komitetowi strategicznemu” za otwarte podejście na bieżąco do sposobu poszukiwania takich rozwiązań, by „rozłożyć siły” w pracy zborowej w sposób odpowiadający potrzebom, a tych jest wiele. To także apel do wszystkich zborowników oraz sympatyków o włączenie się w aktywne współdziałanie na niwie parafialnej, a możliwości i zakresów pracy jest mnóstwo!
W ramach części etatu senioralnego służy wśród nas ks. Ondřej Prokop, za którego pracę i wkład jesteśmy bardzo wdzięczni; pełni bowiem oprócz tego przede wszystkim służbę kapelana szpitalnego, pomaga w zborze w Stonawie, zastępuje pastorów w naszym oraz innych senioratach, a ostatnio jest zaangażowany w pracy KACPU (Krajské asistenční centrum pomoci Ukrajině).
Służbę kasjerki zborowej pełni z wielkim poświęceniem p. Krystyna Tacinowa. Księgowość prowadzi p. Hana Mikešová z Szumbarku, zborowniczka parafii w Olbrachcicach. Pracę z dziećmi prowadziła katechetka s. Edita Nierostková, która w przeciągu roku sprawozdawczego odeszła do innej pracy. Jesteśmy wdzięczni, że w dalszym ciągu służy dzieciom i koordynuje pracę szkółek niedzielnych, poświęca się na ile pozwalają jej na to obowiązki w obecnej pracy Klubowi Paprsek, współpracując z dalszymi dobrowolnymi pracownikami – zob. osobny punkt sprawozdania.
Agendę cmentarza prowadzi s. Pavlína Prokopová – służbę tę zgodził się przejąć prezbiter i sekretarz zborowy Roman Mikula, który także pełni funkcję kościelnego w kaplicy w Suchej Górnej; s. Prokopova deklaruje aktywność w innych dziedzinach pracy, np. z dziećmi.
Podczas nabożeństw niedzielnych i świątecznych w kościele oraz kaplicach, podczas pogrzebów, godzin biblijnych i spotkań dla kobiet akompaniowali nam nasi organiści Helena Folwarczna oraz Jakub Prokop. W roku bieżącym dołączyła do nich Elżbieta Pawlas-Matuszek. Należy podkreślić i docenić dyspozycyjność naszych organistów w obliczu wielu innych obowiązków. Wielkie dzięki za Waszą ofiarną i jakże piękną służbę!
Troskę o kościół i jego otoczenie przejęli od pp. Marii i Tadeusza Farnych pp. Krystyna i Piotr Tacinowie. Kiedy trzeba, pomaga także s. Marta Tacinowa, która również od s. Valerki Jurečkovej przejęła dystrybucję miesięcznika kościelnego „Přítel-Przyjaciel”. Serdeczne i gorące słowa podziękowania należą się zarówno wieloletnim Gospodarzom naszego „domeczku” Pańskiego, jak i tym obecnym, w obliczu ich wielkiego zaangażowania i wkładu pracy. Pamiętajmy także w modlitwach, odwiedzinach czy chociażby poprzez kontakt telefoniczny o s. Helence Hennerowej, która przez lata troszczyła się o pomieszczenia domu zborowego, wspierana przez kurator s. Růženkę Jurczkową. O otoczenie kościoła i zieleń wokół niego oraz na cmentarzu troszczą się bracia Piotr Tacina, Jan Marek, Karol Molinek i in., przy domu zborowym br. Leszek Nierostek.
W służbie kościelnego w kościele zmieniali się według harmonogramu bracia: Karol Molinek, Lech Nierostek, Zbyszek Nierostek, Jan Spišak i Bogdan Tacina. W roku bieżącym dołączyli do nich bracia Bronisław Kadłubiec oraz František Válka, kolejni kandydaci być może dołączą w ciągu roku (rozmowy są w toku).
Nie sposób należycie wyrazić wdzięczność wszystkim zaangażowanym w pracę na niwie parafialnej – w naszych warunkach małego, diasporalnego zboru ludzi jest niewielu, a „wszyscy robią wszystko”, według licznych potrzeb. Stąd apel, byśmy wszyscy zastanowili się, w jakiej dziedzinie moglibyśmy włączyć się do współodpowiedzialności za zbór i do jego działań; według zdolności, możliwości, uzdolnień i charakteru, a zwłaszcza tego, co nazywamy darami i prowadzeniem Ducha Świętego. Za wszystko wielkie Bóg zapłać i zachęcamy do dalszego włączania się w to nasze wspólne dzieło!
Majątek zboru
W dziedzinie prawno-majątkowej nie zaszły w roku sprawozdawczym żadne zmiany.
Nabożeństwa
W roku sprawozdawczym miało miejsce 56 nabożeństw w naszym kościele. W kaplicy w Suchej Górnej odbyło się 13 nabożeństw. Ze względu na obostrzenia epidemiologiczne nabożeństwa pasyjne w domu zborowym nie odbyły się – w ramach senioratu mieliśmy centralne nabożeństwa piątkowe w kościele Na Niwach w Czeskim Cieszynie, transmitowane na żywo przez internet oraz dostępne później z zapisu.
Z powyższych wzgędów pandemicznych frekwencja na wszystkich zgromadzeniach była znacznie niższa. W sumie w nabożeństwach w kościele wzięło udział 1814 osób, średnio 32 osoby na nabożeństwo. W kaplicy w Suchej Górnej zbierało się ok. 10 osób.
Pod względem językowym 16 nabożeństw odbyło się w języku czeskim, 16 w polskim, pozostałe były wspólne czesko-polskie.
Spowiedź i Komunia Święta
Z nabożeństw w kościele pełne, tzn. ze spowiedzią i Komunią Świętą są z reguły dwa nabożeństwa w miesiącu: w 1. oraz 3. niedzielę. Pozostałe to nabożeństwa Słowa Bożego. W Suchej Górnej odbyły się w roku sprawozdawczym 3 nabożeństwa z Komunią Świętą.
Według zapisów statystycznych, podczas 20 nabożeństw w kościele przystąpiły do Wieczerzy Świętej łącznie 484 osoby. Kilkakrtonie miała także miejsce komunia domowa.
Praca z najmłodszymi
Nedělní besídka
Nedělní besídka během bohoslužeb v kostele je velmi skromná. Do besídky chodí 4 děti: sourozenci Tacinovi a Štěpánek Spišak. Nedělní škola je otevřená pro všechny děti, k účasti můžete povzbudit své děti, vnoučata, pravnoučata… Dětem se střídavě věnují: Edita Nierostková, Marta Tacinová, Pavlína Prokopová a Zbyszek Nierostek. Všem vedoucím velmi děkujeme za spolupráci. Zároveň zveme ke spolupráci další šikovné dobrovolníky!
Lekcje w szkołach
Religia w szkołach odbywa się w ramach aktywności wolnoczasowych, czyli kółek zainteresowań – kółek biblijnych. W roku sprawozdawczym ponownie została w większości ograniczona z powodu ograniczeń epidemiologicznych. Przez wiele miesięcy nie mogła się ze względu na przepisy odbywać w ogóle. Dzięki wyjątkowej przychylności dyrekcji Polskiej Szkoły Podstawowej i Przedszkola w Suchej Górnej, którą należy w tym względzie szczególnie podkreślić, mogła się odbywać, kiedy tylko przepisy (łączenie grup) na to zezwalały. Przykładowo, w 1. półroczu roku szkolnego 2021/22 zajęcia nie mogły odbywać się w ogóle. Z tych samych powodów nie odbywały się lekcje w czeskiej szkole podstawowej w Suchej Górnej; kontakt online zachowała z niektórymi uczennicami dotychczasowa katechetka s. Editka Nierostková. Po jej odejściu do pracy w magistracie zajęcia w kolejnej placówce: szkole na ul. Mládežnickiej w Hawierzowie, przejął formalnie zbór w Błędowicach, choć o ile mi wiadomo, zajęcia również nie mogły się tam rozpocząć.
Zajęcia w placówce polskiej w Suchej Górnej: przedszkolu oraz dwóch szkolnych grupach wiekowych, młodszej i starszej, prowadził i nadal prowadzi pastor zboru. Równolegle odbywa się kółko religii rzymskokatolickiej. Zajęcia na naszej religii są ekumeniczne, biorą w nich udział przedszkolacy i uczniowie nie tylko z różnych zborów naszego Kościoła (Sucha, Olbrachcice, Trzanowice, Czeski Cieszyn), ale i różnych denominacji (ŚKEAW, Kościół Braterski). Po każdej przerwie ponowne zorganizowanie zajęć było utrudnione; także w chwili obecnej w zajęciach nie biorą udziału wszyscy uczniowie sprzed pandemii, za to dołączyli niektórzy nowi. Na religię chodziło w roku sprawozdawczym 12 przedszkolaków i 8 uczniów.
Inną formą współpracy ze szkołą są koncerty, zwłaszcza przedświąteczne, kolędowe, do współudziału w których prowadzący je Zespół Pieśni i Ruchu Nieskoordynowanego „Niezapominajki” pod dyr. Bronisława Podleśnego zaprasza regularnie uczniów z górnosuskiej podstawówki. Jest to inicjatywa na wskroś ekumeniczna, a jako solitka występuje zawsze Zuzia Pláškówna, córka pani dyrektor. W chórkach wystepują dzieci z religii ewangelickiej, ale także rzymskokatolickiej.
Klub „Paprsek“
Klub Paprsek je volnočasovým křesťanským klubem pro děti a mládež. Prostřednictvím klubových setkání nabízíme dětem a mládeži v lokalitě Havířov-Prostřední Suchá možnost zapojit se do vzdělávacích a volnočasových klubových aktivit.
Činnost klubu je založena na křesťanských hodnotách a cílem klubu je napomáhat dětem a mládeži v celkovém osobnostním rozvoji. Pravidelná setkání probíhají jednou týdně v odpoledních hodinách ve sborovém domě. Klubových setkání se účastní především děti a mládež romského etnika z Prostřední Suché, ale příležitostně přijíždějí i děti z Havířova–Šumbarku. Hlavní cílovou skupinou naší služby jsou děti ze sociálně málo podnětného prostředí, které jsou ohroženy sociálním vyloučením.
Na klubových schůzkách se s dětmi věnujeme zpěvu, děti mají možnost slyšet zajímavé příběhy, které mohou být motivací k úvahám a společným diskusím nad etickými a dalšími tématy, která jsou pro děti aktuální. Děti se v klubu rovněž učí vzájemné toleranci a spolupráci při různých hrách, soutěžích a tvůrčích aktivitách. Dětem se v klubu pravidelně věnují dvě vedoucí, příležitostně se klubových setkání účastní i někteří rodiče dětí. Kromě pravidelných klubových setkání pro děti připravujeme i výlety a speciální kluby v průběhu roku a kluby prázdninové. Se sestrou Editou Nierostkovou, která z formálních důvodů by potřebovala neplnit funkci vedoucí klubu, se dětem věnují s. Erika Mačová, Alena Sztefková a br. Zbyszek Nierostek.
Klub Paprsek má v lokalitě Havířov-Prostřední Suchá již dlouholetou tradici. Věříme, že dětem napomáháme v sociálním začleňování, že dětem prostřednictvím klubových setkání pomáháme vhodným způsobem využívat jejich volný čas a že klubové aktivity mají svým zaměřením rovněž charakter primární prevence sociálně-patologického jednání.
V roce 2021 se děti zapojily do vzdělávacích a volnočasových aktivit, které probíhaly formou klubových setkání, organizovaných jednou týdně v odpoledních hodinách v budově Slezské církve evangelické a. v. v Havířově-Suché. Setkání byla koncipována tak, aby napomáhala celkovému osobnostnímu rozvoji dětí, které se v klubu mohly věnovat vzdělávacím, kreativním i sportovním aktivitám. Kromě běžných schůzek proběhly i další akce. V červnu 2021 se děti účastnily zahradní slavnosti spojené s opékáním párků a herními aktivitami. V době hlavních prázdnin v červenci 2021 proběhl celodenní vzdělávací výlet do Archeoparku v Chotěbuzi. Klub Paprsek v roce 2021 navštěvovaly především děti romského etnika ohrožené sociálním vyloučením. V klubu jsme v průběhu roku dětem nabídli zapojení do nejrůznějších podnětných aktivit a věříme, že činnost klubu byla pro děti v dané lokalitě obohacením.
Činnost dětského volnočasového klubu Paprsek byla i v roce 2021 podpořena dotací Statutárního města Havířova ve výši 15 000 Kč. (Edita Nierostková; doplněno pastorem)
Godziny biblijne
Godziny biblijne w różnych okresach pandemii były ograniczane i nie odbywały się. W związku z tym tematy opracowane przez pastorów przesuwały się w czasie. W sali domu zborowego z reguły odbywały się spotkania w 2. oraz 4. środę miesiąca o godz. 16:00, z wyjątkiem miesięcy wakacyjnych. Brało w nich udział od 5-15 osób.
Regularnie w 1. oraz 3. środę miesiąca odbywają się godziny biblijne w domu seniora Humanity Śląskiej w Suchej Górnej. Prowadzi je pastor, udział bierze do 20 mieszkańców domu bez różnicy wyznania. W czasie, gdy nie można było zbierać się na żywo, godziny odbywały się online za pośrednictwem internetu. Przed wielkimi świętami spotkania mają charakter nabożeństw ze spowiedzią i Komunią Świętą; do Stołu Pańskiego przystępują osoby różnych wyznań.
Charakter biblijnej grupki dyskusyjnej mają czwartkowe spotkania mężczyzn, którzy zaczęli zbierać się w małym gronie z powodu ograniczeń epidemicznych. Grupka jednak przetrwała, rozważane są tematy podkreślające męskie przeżywanie wiary i obecność w Kościele; zbieramy się w czwartki dopołudnia lub po południu, według uzgodnienia; przeważnie w domu zborowym, czasami w ogrodzie u br. Petra Kubiczka; raz miała miejsce wycieczka dla wszystkich chętnych – spacer śladami zaginionego leśnego kościoła na granicy Suchej i Łazów.
Od lat regularnie spotyka się grupka biblijna w domu pp. Zbyszka i Editki Nierostków, stanowiąc grupę wzrostu duchowego dla spotykającego się tam grona.
Spotkania kobiet
Z powodu pandemii przez większość roku nie odbywały się spotkania kobiet. Dziękujemy prowadzącej s. Marylce Marek za gotowość i przygotowany plan tematyczny – w tym roku miała miejsce premiera i liczymy na to, że grupa pań ponownie będzie mogła się spotykać.
Przekazy medialne
Czasopismo internetowe czyli blog „Sušská rybka” okazał się być w czasie lockdownów i nie tylko platformą niezbędną do naszej wzajemnej komunikacji, przekazywania ogłoszeń i informacji bieżących, udostępniania artykułów, kazań, wykładów, wydarzeń internetowych i tych „na żywo”, nagrań naszych niedzielnych nabożeństw, klipów muzycznych i generalnie wszystkiego, co może służyć wzajemnemu budowaniu naszej wiary i dodawaniou sobie nawzajem otuchy w niełatwych sytuacjach życia. Pastor osobiście dogląda, by wszystko, co dzieje się w Kościele i transmitowane jest za pośrednictwem internetu, było dostępne w prosty sposób, jednym kliknięciem poprzez naszą stronę, a jej adres jest nader łatwy do zapamiętania: sucha.cz
W ramach dotacji z Rady Kościelnej na rozwój medialny pracy zborowej zmodernizowaliśmy pod koniec roku sprawozdawczego możliwości prezentacji wizualnej, a także audio w naszym kościele. Urządzenia łączą się teraz za pośrednictwem technologii bezprzewodowych, co nie wymaga tylu technicznych czynności przygotowania przed samym nabożeństwem oraz po nim, co dotychczas. Za pilotowanie oraz przeprowadzenie całego projektu dziękujemy br. prezbiterowi Bogdanowi Tacinie (ze wsparciem rodzinnym, zwłaszcza wicekuratora Piotra Taciny).
W planach na przyszłość jest także wprowadzenie online transmisji internetowych naszych kościelnych nabożeństw; wymaga to jednak przygotowania technicznego oraz organizacyjnego (a zwłaszcza włączenia się do tej pracy dalszych osób, które niniejszym także do tego zachęcamy).
Sprawy gospodarcze
W ciągu całego roku sprawozdawczego na bieżąco prowadzone były prace związane z utrzymaniem naszych obiektów: kościoła i domu zborowego oraz ich otoczenia. W związku z tym szczególne wyrazy uznania i podziękowania należą się wszystkim, którzy w ramach brygad i poza nimi w prace te się włączali – ogromne dzięki i wielkie „Bóg wam zapłać” za wasz wkład!
Plany na rok bieżący
W rok 2022 wkroczyliśmy z ambitnymi planami gospodarczymi i organizacyjnymi. W ramach zgromadzenia zborowego rozmawiać będziemy o szczegółach rekonstrukcji zaplecza sanitarnego w domu zborowym. Prace te trzeba wykonać, by można było obiekt użytkować w dalszym ciągu i cokolwiek w nim organizować. Kiedy już prezbiterstwo podjęło decyzję o realizacji przedsięwzięcia oraz dokonało wyboru wykonawcy (prace według planu mają zostać wykonane w ciągu miesiąca czerwca 2022) i należałoby zwracać się z apelem o ofiarność na ten cel – wybuchła wojna w Ukrainie i na razie pilnie zbieramy fundusze dla potrzebujących oraz próbujemy im zapewnić miejsca pobytu. Czynimy to jednak z modlitwą, powierzając sprawę Bogu – oraz pamięci i ofiarności naszych Drogich Darczyńców. Według biblijnych zasad to jak gdyby coś w rodzaju inwestycji: dajemy potrzebującym „pożyczając” na Bożą sprawę, prosząc zarazem byśmy w czasie właściwym również mogli otrzymać środki, które na zrealizowanie niezbędnego celu będą nam potrzebne. Zwróciliśmy się o dotacje z Fondu oprav a investic naszego Kościoła, funduszy rozdzielanych przez radę senioralną na działalność i inwestycje zborów, ze środków polonijnych oraz Magistratu Miasta Hawierzowa; prosić będziemy o Wasze dary oraz apelować o ofiarność i wsparcie sponsorskie firm w naszym otoczeniu. Problem polega na tym, że choć terminy naglą, nie wiemy jakie środki i z których źródeł uda się zabezpieczyć. Z tym większą wdzięcznością składamy za każdy już złożony dar serdeczne Pan Bóg zapłać!
Rok bieżący poświęcony tematycznie edukacji jest nie tylko na podstawie „odgórnie” ustalonego hasła. W skali naszego zboru przypadają nań dwie ważne rocznice: 320-lecie urodzin prof. Jerzego Sarganka (pedagoga i hymnologa pochodzącego od nas z Suchej Średniej, konrektora szkoły przy kościele Jezusowym na Wyższej Bramie w Cieszynie), którego tablica pamiątkowa znajduje się na domu zborowym, a także 170-lecie powstania polskiej szkoły ewangelickiej, od której wszystko na tym miejscu się zaczęło: najpierw była bowiem szkoła, następnie rozbudowywana, rozwijana praca z dziećmi i młodzieżą, po tym następował zakup parceli pod cmentarz, budowa marowni, kaplicy i kościoła, a nieco dalej ochronki, w której dziś jest dom zborowy. Z naszej szkoły wyszło wiele znanych postaci; niektóre zginęły męczeńską śmiercią w czasie wojny i okupacji. Jesteśmy w tej chwili w trakcie opracowywania projektu obchodów, które ideowo i praktycznie chcielibyśmy połączyć z tradycyjną imprezą Pożegnanie Wakacji (Rozloučení s prázdninami) i wykorzystać to w celu popularyzacji tego miejsca jako kulturotwórczo i historycznie znaczącego.
Temu celowi mają też służyć projekty, które w dalszej kolejności chcemy opracować i zrealizować w ramach europejskiego programu POHO 2030 – rewitalizacji terenów pokopalnianych, na których znajduje się nasz kościół, stanowiąc ciekawy punkt na przyszłej mapie turystycznej, sieci ścieżek rowerowych i nowego wykorzystania terenów poindustrialnych. Działania te chcemy realizować w ścisłej współpracy z Magistratem Miasta Hawierzowa.
Cieszymy się na dyskusję i ustalenia w ramach obrad Zgromadzenia Zborowego, apelując o aktywny współudział w życiu i pracy naszej parafii, która istnieje jedynie dzięki łasce Boga, a kościoła nie było już nawet na mapach…
Z życzeniem pokoju w sercach i w świecie, wołając wspólnie do Boga: „Kyrie eleison! – Panie, zmiłuj się!”, w imieniu prezbiterstwa Wasi
Růžena Jurczková, kuratorka
ks. Janusz Kożusznik, pastor zboru
W Hawierzowie Suchej, dnia 27. 3. 2022 r.
Nejnovější komentáře