Chcąc przyśpieszyć Jego przyjście

Wzrastajcie w łasce i poznaniu naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Jemu niech będzie chwała i teraz, i do dnia wieczności (2 P 3,18). Amen.

2 P 3,3-13

Przede wszystkim to wiedzcie, że w dniach ostatecznych przyjdą szydzący szydercy, którzy bedą postępować według własnych żądz i mówić: Gdzie jest obietnica Jego przyjścia? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak od początku stworzenia. Tym, którzy tak uważają, umyka, że od dawna były niebiosa i ziemia, która z wody i wśród wody powstała dzięki Słowu Boga. Przez te wody też ówczesny świat zginął zalany wodą. Obecne zaś niebiosa i ziemia dzięki temu samemu Słowu są zachowane dla ognia, strzeżone na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi. Niech to jedno, umiłowani, nie uchodzi waszej uwagi, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Pan nie zwleka z wypełnieniem obietnicy – chociaż niektórzy uważają że zwleka – ale jest cierpliwy względem was, gdyż nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz aby wszyscy się nawrócili. A dzień Pana przyjdzie jak złodziej. Wówczas niebiosa z hukiem przeminą, żywioły zaś zostaną zniszczone w ogniu, i ziemia, i te dzieła, które na niej zostaną znalezione. Skoro to wszystko zostanie zniszczone, to jacy wy powinniście być w świętym postępowaniu i pobożności, oczekując przyjścia dnia Boga i starając się je przyśpieszyć. Z powodu tego dnia niebiosa płonąc zostaną zniszczone, a żywioły rozpłyną się w ogniu. Ale my, zgodnie z Jego obietnicą, oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość.

Jak byste reagovali, kdybych najednou z kazatelny prohlásil: „Milí bratři a sestry, Pán Ježíš Kristus znovu nepřijde“? Anebo v lepším případě, že bychom měli pozvaného nějakého vzácného hosta, a ten by se nás veřejně snažil přesvědčit, že to co učíme a v co věříme je omyl… A zřejmě něco takového zažili věřící ve sborech severní části Malé Asie. Někdo z hostů, a možná i z domácích v nich budil pochybnosti týkající se druhého příchodu Páně, tak že dokonce to vypadalo jako posmívání se nebo rouhání. Proto jim Petr, nacházející se již na sklonku svého pozemského života, píše tento dopis; v pořadí již druhý. Od prvního uplynul nějaký čas, dokonce u boku Petra již nebyl Silvan, nýbrž zřejmě nějaký jiný sekretář nebo redaktor jeho spisů. A Petr ví, jak to je, když se vloudí pochybnosti. Moc dobře ví, jak malá a slabá je někdy lidská víra. Jak slabí jsme my, kteří věříme. Sám to zažil. Třeba tehdy na rozbouřeném moři, když kráčel po vlnách směrem k Ježíši. Sám to prožíval před Mistrovým ukřižováním, když ho třikrát zapřel. Proto nechce tepat slabou víru svých čtenářů. Nenadává jim za občasné pochybnosti, které navíc většinou lidé dusí v sobě a drží pod pokličkou, protože mají strach, že by jim to jejich souvěrci měli za zlé.

Apoštol Petr se tedy naváží do posměvačů své i naší doby. Kdo je to „posměvač“? Ten, kdo hanobí druhého člověka. Ten, kdo znevažuje lidi kolem sebe. Ale tady je to horší, milí přátelé. Tito posměvači nekydají hnůj na druhé lidi. Oni znevažují samotného Hospodina. Jsou totiž bytostně přesvědčeni, že Bůh nikdy nepřijde soudit svět. Bohorovně hlásají, že Pán Ježíš Kristus nikdy nepřijde v moci a slávě, aby nastolil království plné spravedlnosti. A co víc: Tito posměvači jsou zářným příkladem pravidla, že teorie ovlivňuje praxi. Co si o Bohu myslí, to ovlivňuje jejich chování. Oni jsou přesvědčeni, že křesťanská víra ohledně posledního soudu je „fake“ – tedy: blábol, nepravda, výmysl. A protože věří, že Bůh nikdy lidstvo před soud nepostaví, žijí si, jak se jim zlíbí. Podle svých špatných návyků a tužeb. Petr píše o nich, že „ve své hrabivosti“ předkládají posluchačům své výmysly, aby z nich těžili. „Oči mají plné cizoložství a nepřestávají hřešit, svádějí nepevné duše /doslova „řezbenými slovy“/, srdce mají vycvičené v hrabivosti.“ (2P 2,3.14)

Proto apoštol píše svůj dopis, který je skoro jako jeho závěť: „Tímto napomínáním chci probouzet vaše čisté smýšlení, abyste pamatovali na to, co předpověděli svatí proroci, i na to, co ustanovil Pán a Spasitel skrze vaše apoštoly.“ A hned na začátku celou tu jejich logiku postaví na hlavu. Posměvači se posmívají (v textu je použít zajímavý hebraismus, který zrovna takto se dá přeložit: „posmívající se posměvači“). Ale to je realita! Lidé, kteří tvrdí, že nikdy žádný Boží soud nenastane, a proto si žijí, jak se jim zrovna zachce, těch je kolem nás spousta. A právě jejich existence, tvrdí Petr, právě jejich rouhavé řeči a špatný životní styl je DŮKAZEM, že se nacházíme v posledních časech před druhým příchodem Pána Ježíše. Copak to nehlásali proroci, že lidé se budou vysmívat poslednímu Božímu soudu? Třeba prorok Sofonjáš nebo Malachiáš, anebo Ezechiel či další? To tedy za prvé: Samotná existence takových posměvačů je pro apoštola Petra potvrzením, že konec starého věku je už už…

Ale to jsme jen na začátku. Petr pokračuje. Podle něj tito lidé zapomínají na to, že Hospodin přece svým slovem už jednou celý vesmír stvořil. Svým slovem nejprve oddělil vody od vod, aby se ukázala souš. (1M 1) Ale svým slovem zase vodám přikázal, že mají zaplavit celý svět a zahubit skoro veškerý život. (1M 6) „Týmž slovem jsou udržována nynější nebesa a země, dokud nebudou zničena ohněm; Bůh je ponechal jen do dne soudu a záhuby bezbožných lidí.“

Bůh je Pánem veškerého života. On také zaslíbil novou zemi a nové nebe, ve kterých už nic starého, zlého, špinavého a zavrženíhodného nebude mít důvod pro existenci a nebude mít místa. Ale než se tak stane, proběhne soud, při kterém bude zničen tento starý svět. Zatímco tedy ti posměvači tvrdí, že od stvoření světa je pořád všechno při starém, Petr připomíná, že již jednou přišel soud – kvůli hříchu, který přebýval ve světě a který se uhnízdil v lidech.

A kdy to nastane? To nikdo neví! Na jednu stranu den Boží přijde jako zloděj v noci. To Petr výslovně říká: že ten „osudový“ okamžik přijde nenadále. Nebudeme tomu věřit, že už je ta hodina tady. I přesto, že věříme, že to jednou nastane, v den Kristova příchodu z toho budeme úplně tumpachoví. V tom se zřejmě nebudeme lišit od těch, kteří Krista neočekávají a tato Boží zaslíbení mají za babské povídačky.

Na druhou stranu – a to je naprosto klíčové! – do dnešního dne Pán Ježíš nepřišel. Proč? Proč nesestoupil ve své slávě v době apoštola Petra? Proč nepřišel za masových pronásledování křesťanů v Římské říši – někdy ve 2. či 3. století? Proč nepřišel po Husově upálení, kdy naši duchovní předkové, tzv. chiliasté, hojně očekávali jeho příchod a nastolení Božího království? Proč se neukázal v roce 1844, kdy jej čekala Ellen White, zakladatelka Adventistické církve? Proč nepřišel v roce 2000? Proč jsme se i letos dočkali poslední neděle v církevním roce?

Apoštolova odpověď zní: Protože Bůh je milosrdný! Protože Kristus s námi pořád má trpělivost! A s jistotou můžeme říct: Protože ještě i dnes s námi má trpělivost! Bůh má trpělivost s námi a s našimi blízkými, kteří od svého křtu prakticky v kostele nebyli. Má trpělivost s našimi dětmi, které se zhlédly v tomto starém světě řítícím se do záhuby. Má trpělivost se všemi, kteří druhé učí, že Bůh není a nikdy nebyl. Má trpělivost s těmi, kteří kvůli svým touhám zničili životy svých nejbližších. Má trpělivost s celým tímto světem. Proto ještě nepřišel – protože nechce, aby někdo musel slyšet rozsudek: Je vinen smrti. A přeje si, aby lidé dospěli k pokání, chce jim darovat život a to dokonce ten opravdový a věčný!

Kiedy Piotr pisze o „zachowaniu” czy „odłożeniu nieba i ziemi dla ognia”, używa ciekawego słówka: tethésaurismenoi. Dosłownie są „złożone w skarbcu” W skarbcu składa się przede wszystkim coś cennego, np. złoto, a w Biblii często spotykamy wzmianki o tym, że złoto będzie próbowane ogniem. Co dobre w nim, zostanie oczyszczone właśnie poprzez to, że spali się to, co złe, co jest zanieczyszczeniem. Tak samo to, co jest na świecie wartościowe, oczyszczone będzie ogniem w dzień sądu, który dla bezbożnych będzie dniem zguby. Otwartą pozostaje więc kwestia tego, po której stronie stoimy i którą optyką patrzymy na dni ostateczne. Czy z punktu widzenia tego, co się spali i tego, który jest już przegrany, czy też z punktu widzenia Tego, który dla nas zwyciężył, który zło i śmierć oraz Szydzącego Szydercę pokonał dla nas – czy z tego chcemy skorzystać i z radością oczekiwać na Pana? Czy będzie to dla nas trwożliwe czekanie na koniec i osąd, albo też radosne (tak, że nie można się doczekać, jak to jest u dzieci, których oczy płoną entuzjazmem z powodu czegoś super fajnego, co jest przed nimi), niecierpliwe czekanie na Ratownika, Zbawiciela, który nam otwiera Królestwo i bogactwo tego, co najpiękniejsze…

„Niebo przeminie ze świstem” – to ciekawe sformułowanie nam przypomina głos, jaki wydaje powietrze na skutek tarcia z czymkolwiek, co się szybko porusza. Polskie „żywioły” w Biblii Ekumenicznej i Warszawskiej lepiej oddają „elementy, z których składa się wszystko, co jest na świecie” niż vesmír czeskiej Biblii Ekumenicznej. Słowo to użyte zostało przez autora świadomie, aby podkreślić całkowite rozpadnięcie się świata nie tylko na proste elementy, ale nawet rozpadnięcie się tych elementów na coś jeszcze mniejszego.

„To jacy wy powinniście być – pisze Piotr – w świętym postępowaniu i pobożności, oczekując przyjścia dnia Boga i starając się je przyśpieszyć”! Wyrażenie „jakimi trzeba być” postawione w formie używanej w grece klasycznej wyraża podziw dla wielkiej moralnej wartości postępowania, jakim winni odznaczać się wierni. Gdy wszystko przemija, pozostanie tylko święte postępowanie i pobożność, które trzeba doprowadzić do takiej doskonałości, żeby wzbudzić podziw każdego, kto stoi z zewnątrz i przygląda się życiu wierzących.

Motywem skłaniającym do uświęconego życia jest jeszcze fakt, że wierzący nie tylko oczekują na przyjście dnia Pańskiego, ale nawet starają się to przyjście przyśpieszyć. Nie wiemy, co wierni wówczas w tym celu robili. Rzecz pewna jednak, że w opinii żydów pewne grzechy opóźniały przyjście czasów mesjańskich. Najważniejsza jest jednak owa „inna optyka” o której mówiliśmy przed chwilą. To, że my czekamy nie na koniec świata, ale na nowe niebo i nową ziemię, według Bożych obietnic. W tym nowym świecie będzie mieszkała sprawiedliwość, wszystko zgodnie z nią będzie urządzone, a ludzie będą święci, uświęceni. Teraz jeszcze nie rozumiemy dokładnie, jak to będzie wyglądało czy przebiegało, co z tych biblijnych przepowiedni trzeba rozumieć o świecie fizycznym i jego odnowieniu, a co o znaczeniu moralnym; z pewnością jednak słowa te zawierają obydwa zakresy znaczeniowe.

O tym, jak szczególną nadzieję i pociechę przynoszą te słowa, możemy przekonać się obecnie, w czasie pandemii i niepewności, w czasie gdy niespodzianie umierają ludzie nawet w sile wieku, do tej pory w pełni sił życiowych. Na dodatek nawet za bardzo nie można się z nimi pożegnać za sprawą ograniczeń przeciwepidemicznych. Mam przed oczyma pogrzeb starszej kobiety, matki, który został przełożony o niemal dwa tygodnie z powodu kwarantanny jednego z synów. Liczyłem, czy wszyscy zmieszczą się w przewidzianej 10. Była szansa. W realu jednak były na pogrzebie tylko 4 osoby – drugi syn był nadal chory, w ciężkim stanie, wszyscy w domu w kwarantannie, a jeden z ludzi, którzy od niego się zarazili, już po śmierci. Kiedy mówiliśmy o tej innej pespektywie, po pogrzebie syn obecny na nim przyszedł do mnie ze łzami w oczach, ale były to już nie łzy rozpaczy, lecz wzruszenia, wdzięczności i miłości do Pana. Dziękował za to nowe spojrzenie. Zmieniona optyka! Tak rozumiem dziś owo „przyśpieszanie” przyjścia Pańskiego – oczekiwanie pełne wiary i zapału, które wyrasta z głębi ludzkiego bólu i ciężkiego doświadczenia.

Pane Ježíši Kriste, věříme, že se jednou slavně objevíš, budeš soudit staré stvoření a nastolíš nové stvoření. Věříme tomu, a přitom někdy maličko pochybujeme. Ale co hůř, Pane: Věříme, že přijdeš, a přitom nežijeme tak, jak bychom měli. Odpusť nám, že je při nás ještě mnoho slabosti a málo tvé lásky a svatosti. Proměňuj nás ty sám do své podoby – ke tvé oslavě a k prospěchu nás všech. I těch, kteří kolem nás žijí. Amen.